WONEN IN ITALIË – Eva Menzio
De stoelen staan klaar. De voorleesavond kan beginnen. Het is één van de initiatieven waarmee Eva Menzio de omgeving van Mombarcaro een culturele injectie probeert te geven: het voorlezen van literaire verhalen.
Belangstellenden druppelen binnen. Patrizia en Tatjana van de bibliotheek, de oude Dario, een groepje vrouwen van elders en een journalist van het dagblad La Stampa die hier is voor Eva's zoon Francesco, die beroemd is als dj 'Pisti'.
Deze 'Pisti' zal Eva tijdens het voorlezen met zachte muziek begeleiden. Dan is het zover en neemt Eva plaats op een stoel achter een microfoon en begint uit "Io non ho paura" van Nicole Ammaniti voor te lezen.
Wie is Eva Menzio? Ik leerde haar kennen tijdens een snert-avond (samen erwtensoep eten) bij Nederlandse kennissen. We waren met een gezelschap van Nederlanders, Duitsers en één Italiaanse vrouw: Eva Menzio. Een pittige vrouw met grijze krulletjes die goed Engels spreekt.
Ze komt uit de kunstwereld. Haar vader was de schilder Francesco Menzio, haar tweede man een bekende kunstkritikus en zelf leidde ze jarenlang een galerie in Monte Carlo. Ik raakte met haar in gesprek en toen ik weg ging, vroeg ze of we een keer samen zouden gaan wandelen.
Daar kwam niets van terecht want Eva was de vorige winter nog druk in Monte Carlo. Ze stond op het punt zich terug te trekken in Lunetta, een buurtschap van Mombarcaro. Samen met haar zoon en dochter kocht ze er drie huizen naast elkaar die ze helemaal liet opknappen.
Vervolgens richtte ze er een galerie in en toverde ze de tuin om in een open lucht museum. En op 22 juni gebeurde het: Lunetta11 ging feestelijk open.
Mombarcaro stond op zijn grondvesten te schudden. In de dorpsstraat gaapten opeens drie levensgrote schilderijen je aan en honderden belangstellenden uit de omgeving wurmden zich over de kronkelige binnenwegen op weg naar Lunetta. Een krant schreef:
"Je moet er wel een reis voor over hebben. De autostrada verlaten. De bergen ingaan, omhoog, bocht na bocht, tot je tussen de kastanjebomen van de Alta Langhe rijdt en je bijna van je stokje gaat van zoveel frisse lucht."
Uiteindelijk kom je dan aan in Lunetta dat in de vorm van een halve maan tegen een heuvel aan ligt. Kunstliefhebbers wisten de galerie te vinden en bewonderden het werk van een twaalftal moderne kunstenaars. Aan het eind van de zomer was Eva niet ontevreden over het aantal bezoekers.
Vanwege het succes werd de expositie zelfs verlengd. Eva broedde ondertussen op nieuwe plannen om deze boerse omgeving op een hoger cultureel plan te brengen: "Ik denk erover om voorleessessies te gaan houden, vertelde ze mij. "Kom je dan ook?"
Toen ik terugkwam uit Nederland twee weken geleden zag ik in de bar aankondigingen van de voorleesavonden hangen. Ik vroeg aan Dario hoe de eerste bijeenkomsten waren geweest. Er waren iedere keer een stuk of 10 mensen, vertelde hij.
Vanavond waren er zowaar elf, dus dat stemt hoopvol.
Nadat Eva ons vol gevoel en met een goede intonatie had voorgelezen, riep haar zoon: "en nu is het tijd voor wijn!" Het kwam me heerlijk on-Italiaans voor, en klonk als muziek in m'n oren. Weldra kwamen er ook schalen vol lekkere hapjes binnen, allemaal door Eva zelf gemaakt.
Voorlopig gaat Eva door met de voorlees-bijeenkomsten. Iedere donderdag om half 6. Lees ook vooral haar website www.lunetta11.com
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
